13.12.2019
INNY „CZAS APOKALIPSY”
O zdjęciu zrobionym z tramwaju w stanie wojennym, wielkiej jak czołg kamerze filmowej, która wjechała do biura Lecha Wałęsy, oraz najważniejszym spotkaniu z Tadeuszem Mazowieckim – opowiada Ireneusz Piotrowski, fotograf, który przekazał do archiwum ECS cudem odnalezione zdjęcia z lat 1980–1981.
W dniu wybuchu stanu wojennego Ireneusz Piotrowski miał 25 lat. Pracował w Wytwórni Filmów Dokumentalnych i Fabularnych przy ul. Chełmskiej w Warszawie jako asystent operatora i fotosista. Fotografią reporterską trudnił się amatorsko. Jak mówi, sympatyzował z opozycją i wspierał ją.
– 13 grudnia 1981 roku pojechałem pogadać do rodziców na Puławską – wspomina Ireneusz Piotrowski. – Później poszedłem na spacer, zobaczyć, co się dzieje na ulicach, i doszedłem do swojego ulubionego kina Moskwa. Tam ogarnął mnie strach, gdy zobaczyłem tę symbolikę: neon „Moskwa”, „Czas Apokalipsy”, żołnierze, pojazd SKOT. Natychmiast nadeszło skojarzenie z „Jądrem ciemności” Josepha Conrada, którego książki czytałem od wczesnej młodości.
Wrócił do domu, przebrał się w kurtkę puchową, pod którą można było ukryć aparat fotograficzny. To ważne, bo afiszowanie się z aparatem w stanie wojennym kończyło się aresztowaniem. O ironio, rok wcześniej Ireneusz Piotrowski wyjechał na saksy do RFN. Wrócił latem 1981 roku z wymarzonym aparatem, obiektywami, filtrami i innymi cudami fotograficznymi. W obawie przed zarekwirowaniem sprzętu na akcję zabrał solidny aparat radziecki Zenit 80, średnioformatowy, ale jak na tamte czasy ze średnio wyższej półki.
– Bałem się, ale wiedziałem, że muszę zrobić tam zdjęcie – komentuje.
— reszta tej niezwykłej historii i opowieść Ireneusza Piotrowskiego o innych zdjęciach, znajduje się w tekście INNY „CZAS APOKALIPSY”, wśród materiałów i wydarzeń przygotowanych przez Europejskie Centrum Solidarności ku PAMIĘCI DWÓCH POLSKICH GRUDNIÓW.
– 13 grudnia 1981 roku pojechałem pogadać do rodziców na Puławską – wspomina Ireneusz Piotrowski. – Później poszedłem na spacer, zobaczyć, co się dzieje na ulicach, i doszedłem do swojego ulubionego kina Moskwa. Tam ogarnął mnie strach, gdy zobaczyłem tę symbolikę: neon „Moskwa”, „Czas Apokalipsy”, żołnierze, pojazd SKOT. Natychmiast nadeszło skojarzenie z „Jądrem ciemności” Josepha Conrada, którego książki czytałem od wczesnej młodości.
Wrócił do domu, przebrał się w kurtkę puchową, pod którą można było ukryć aparat fotograficzny. To ważne, bo afiszowanie się z aparatem w stanie wojennym kończyło się aresztowaniem. O ironio, rok wcześniej Ireneusz Piotrowski wyjechał na saksy do RFN. Wrócił latem 1981 roku z wymarzonym aparatem, obiektywami, filtrami i innymi cudami fotograficznymi. W obawie przed zarekwirowaniem sprzętu na akcję zabrał solidny aparat radziecki Zenit 80, średnioformatowy, ale jak na tamte czasy ze średnio wyższej półki.
– Bałem się, ale wiedziałem, że muszę zrobić tam zdjęcie – komentuje.
— reszta tej niezwykłej historii i opowieść Ireneusza Piotrowskiego o innych zdjęciach, znajduje się w tekście INNY „CZAS APOKALIPSY”, wśród materiałów i wydarzeń przygotowanych przez Europejskie Centrum Solidarności ku PAMIĘCI DWÓCH POLSKICH GRUDNIÓW.
